نسل ِ ما ، نسل گریه های یواشکی ست ؛

گریه های ارام و شبانه .

از همان جنس گریه هایی ک تا چراغ اتاق خاموش میشود صورتت از اشک خیس می شود.

میگویم نسل ِ ما منظورم از شصت و شش تا همین هفتاد و یک و دوست یک چیزی مثل ِ ثبات به جانش افتاده است،نه ارمانهای بچه های قبل از شصت و شش را دارد و نه شور و اشتیاق این هفتاد و سه و چهاری ها را !نسل ما . . . .

میل ِ موسیقیاییش هم به چاووشی و صادقی میکشد هم به قربانی و سرلک.

عشق میکند وقتی پرنده ی مانی رهنما از تلویزیون پخش میشود،هم حافظ بغل میگیرد و هم گاهی زیر لب رسول زاده زمزمه میکند .

نسل ِما انگار در عاشقیش وصال نیست ،عاشق است اما چیزی نمی گوید نه از ترس سرخ شدن گونه هایش ،نه به خاطر اینک می ترسد لوو برود ،غمش را ترجیح میدهد در لابه لای دلش پنهان کند،اما چیزی نگویدحتی به صمیمی ترین رفقایش .

گاهی هم این هم نسلی های عزیز من درد عظیمشان این است ک ِ عاشق نمی شوند ،نخند،دردی ست برای خودش .هم نسل های من هر کداممان تنهایی عجیبی داریم اما هیچ کداممان را هم پیدا نمیکنی ک وقت اشک ریختن شانه ای پیدا کرده باشد،نسل ِ ما یک صفحه ای پیدا میکند در نت ،ک فقط دل ارام بگیرد. نسل من ،دختر ،پسران عجیبی به خود دیده است ،نسلی ک ِ خیلی بیش از انچه فکر میکرد توو دار است. .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: